حالا بیایید از شاعرانگی به سمت عملی بودن برویم. من از شما می خواهم که یاد بگیرید به زبانی زندگی کنید که نتیجه دهد. و شما می توانید – اگر مایل باشید که ترس خود را با عشق به کشف جایگزین کنید. من این هشدار را ذکر می کنم زیرا سال ها تمرین بالینی به من آموخته است که بهبود یک بیماری یا تغییر یک رفتار ناکارآمد آسان تر از مقابله با افراد یا شرایطی است که از بدبختی شناخته شده ما حمایت می کنند. به عنوان مثال، من تعداد نگران کننده ای از بیماران را دیده ام که ترجیح می دهند خود را تسلیم بیماری خود کنند و در برخی موارد می میرند، نه اینکه مرزهای احساسی خود را اعلام کنند. همچنین جالب است که توجه داشته باشیم که چنین فرآیندهای خود خرابکاری آگاهانه نیستند و این بیماران به شدت انکار می کنند که خود خرابکاری می کنند حتی زمانی که با شواهد قانع کننده مواجه شوند. در اینجا منظورم این نیست که بیماری امری ساده از بی ادعا بودن است. متغیرهای زیادی وجود دارند که در ایجاد بیماری نقش دارند. اما اگر شایستگی خود را نپذیریم، شفا نمیتواند اتفاق بیفتد – اینکه ما ارزش درمان را داریم، حتی اگر انجام این کار ممکن است دیدگاه ما را نسبت به جهان و نحوه تعامل ما با دیگران متزلزل کند. درمان ممکن است به مداخلات بیرونی مانند روان درمانی، دارو درمانی یا جراحی نیاز داشته باشد، اما شفا نیاز به تغییر پارادایم درونی از ترس به عشق دارد. شناخت زیستی بیش از یک نظریه یا یک عمل است. این یک روش زندگی است، و این به این دلیل است که هر یک از ما چیزی بیش از یک بدن حساس و یک ذهن متفکر است. ما حوزههای اطلاعاتی زندهای هستیم که میتوانیم با استفاده از نمادهایی که از تجربیات خود ایجاد میکنیم، بفهمیم که چه کسی هستیم. بنابراین، تجربیات ما تعابیری است که نمادهای زیستی نامیده میشوند، که در یک میدان بیوانفورماتیکی به اشتراکگذاشتهشده توسط ارتباطدهندهها به اشتراک گذاشته میشوند – میدانهای فردی به یک میدان مشترک همگرا میشوند. این دو مفهوم، زمینه چیزی را تشکیل می دهند که من پورتال سلامتی می نامم.