زنان قدرتمند سیاست: ترزا می

ترزا مری می، Theresa May متولد 1 اکتبر 1956، یک سیاست‌مدار بریتانیایی است که از سال 2016 تا 2019 به عنوان نخست وزیر بریتانیا و رهبر حزب محافظه کار فعالیت می‌کرد.

او قبلاً از سال 2010 تا 2016 در کابینه دیوید کامرون به عنوان وزیر کشور خدمت کرده است و از سال 1997 عضو پارلمان بوده است.

می دومین نخست وزیر زن بریتانیا پس از مارگارت تاچر است و اولین زنی است که دو منصب بزرگ دولتی را در اختیار دارد.

از نظر ایدئولوژیک، خانم می خود را محافظه کار تک ملتی معرفی می‌کند. 

در ادامه بیشتر به یکی دیگر از زنان قدرتمند سیاست خواهیم پرداخت. 

دوران اولیه زندگی، خانواده و تحصیل ترزا می

ترزا می در 1 اکتبر 1956 در ایستبورن، ساسکس متولد شد. می تنها فرزند زیدی مری است. پدر او یک روحانی کلیسای انگلستان و همچنین کشیش بیمارستان ایستبورن بود. مادر می از طرفداران حزب محافظه کار بود. پدرش در سال 1981 بر اثر جراحات وارده در یک تصادف رانندگی درگذشت و مادرش سال بعد به بیماری ام اس مبتلا شد. 

می در ابتدا به مدرسه ابتدایی Heythrop، یک مدرسه دولتی و به دنبال آن مدرسه صومعه سنت جولیانا برای دختران، یک مدرسه مستقل کاتولیک رومی در Begbroke، رفت.

می در دانشگاه آکسفورد تحصیل کرد، جغرافیا را در کالج سنت هیو خواند و با مدرک کارشناسی در سال 1977 فارغ التحصیل شد. 

به گفته کسانی که او را می‌شناختند، او شنبه‌ها در یک نانوایی کار می‌کرد تا پول توجیبی به دست آورد. او زن جوان قد بلند و شیک پوشی بود که از سنین پایین از جاه‌طلبی‌اش برای کسب مقام اولین زن نخست‌وزیر صحبت می‌کرد. پت فرانکلند، یکی از دوستان دانشگاهی‌اش درباره او می‌گوید: “من نمی‌توانم زمانی را به یاد بیاورم که او جاه طلبی‌های سیاسی نداشته باشد. به خوبی به یاد دارم، زمانی که مارگارت تاچر برای اولین بار به نخست وزیری رسید، می بسیار عصبانی بود.”

زندگی شخصی ترزا می

خانم می از 6 سپتامبر 1980 با سر فیلیپ می، یک مدیر روابط سرمایه‌گذاری که در حال حاضر در کپیتال اینترنشنال فعالیت می کند، ازدواج کرد. می از این‌که او و شوهرش صاحب فرزند نشدند ابراز تأسف کرده است. می‌ها ورزشکاران پرشوری هستند و به طور منظم تعطیلات خود را در کوه‌های آلپ سوئیس به پیاده‌روی می‌گذرانند. می همچنین از طرفداران کریکت است. او همچنین از آشپزی لذت می‌برد و گفته است که صاحب 100 کتاب آشپزی است. همسرش فیلیپ گفته است که او “آشپز بسیار خوبی است”.

می و شوهرش در روستای سونینگ تیمز که در حوزه انتخابیه او قرار دارد، ساکن هستند.

می یکی از اعضای کلیسای انگلستان است و به طور منظم در کلیسا (معمولاً در سنت اندرو، سونینگ) در روز یکشنبه عبادت می‌کند. 

او به دلیل عشق به مد و به ویژه کفش‌های خاص و متمایز شناخته می شود. او کفش‌های پلنگی را در سخنرانی خود در سال 2002 و همچنین آخرین جلسه کابینه‌اش به‌عنوان وزیر کشور در سال 2016 پوشید. با این حال، ترزا می از رسانه‌ها که به جای دستاوردهای او به عنوان یک سیاستمدار، بر مد و لباس‌های وی تمرکز می‌کنند، انتقاد کرده است.

می در نوامبر 2012 به دیابت نوع 1 مبتلا شد. او با تزریق روزانه انسولین تحت درمان قرار گرفت. 

پس از کسب لقب شوالیه توسط همسرش او حق دارد به عنوان لیدی می نامیده شود. البته از تاریخ 2 فوریه 2022، در وب سایت پارلمان، وب سایت خودش و رسانه‌های اجتماعی از عنوان “لیدی می” استفاده نمی‌شود. 

ترزا می به عنوان نخست وزیر سابق، همراه با همسرش فیلیپ در مراسم تشییع جنازه ملکه الیزابت دوم در 19 سپتامبر 2022 جایگاه افتخاری داشتند.

شروع کار 

بین سال‌های 1977 و 1983، می در بانک انگلستان و از 1985 تا 1997 در انجمن خدمات تسویه پرداخت به عنوان مشاور مالی کار کرد. او به عنوان رئیس واحد امور اروپا از سال 1989 تا 1996 و مشاور ارشد در امور بین الملل از سال 1996 تا 1997 در این سازمان خدمت کرد.

ورود به سیاست 

می از سال 1986 تا 1994 به عنوان مشاور بخش دورنسفورد در شورای شهرداری منطقه مرتون لندن، جایی که رئیس آموزش و پرورش (90-1988) و معاون رهبر گروه و سخنگوی مسکن (1992-94) بود، خدمت کرد.

نامزدی‌های ناموفق

در انتخابات عمومی سال 1992، او کاندیدای حزب محافظه کار برای کرسی حزب کارگر در شمال غرب دورهام بود، و پس از هیلاری آرمسترانگ، نماینده فعلی مجلس، در جایگاه دوم قرار گرفت و تیم فارون، رهبر آینده لیبرال دموکرات، سوم شد. سپس می در سال 1994 در انتخابات میان‌دوره‌ای بارکینگ شرکت کرد که با مرگ جو ریچاردسون، نماینده حزب کارگر برگزار شد. این کرسی از زمان ایجاد آن در سال 1945 به طور مداوم در اختیار حزب کارگر بود و انتظار می‌رفت که نامزد حزب کارگر، مارگارت هاج به راحتی برنده شود، که اتفاقا موفق هم شد. ترزا در این انتخابات در جایگاه سوم قرار گرفت.

انتخابات

حدود 18 ماه قبل از انتخابات عمومی 1997، می به عنوان نامزد محافظه کار برای Maidenhead انتخاب شد، کرسی جدیدی که از قسمت‌هایی از صندلی‌های امن ویندزور، میدنهد و ووکینگهام ایجاد شد. او به راحتی با 25344 رای (49.8٪) انتخاب شد که تقریباً دو برابر مجموع آراء اندرو ترنس کترینگهام از لیبرال دموکرات‌ها بود. با وجود این، حزب او بدترین شکست خود را در بیش از 150 سال گذشته متحمل شد.

اولین کار پارلمانی می

ترزا پس از ورود به پارلمان، به عنوان سخنگوی افراد معلول و زنان (1998-1999) به عضویت تیم مخالف ویلیام هیگ درآمد. او در سال 1999 به عنوان وزیر آموزش و استخدام منصوب شد. پس از انتخابات 2001، ایین دانکن اسمیت، رهبر جدید محافظه کار، او را در کابینه خود نگه داشت.

ترزا در ژوئیه 2002 به عنوان اولین رئیس زن حزب محافظه کار منصوب شد. او طی سخنرانی خود در کنفرانس حزب محافظه کار در سال 2002 توضیح داد که چرا از نظر او حزبش باید تغییر کند: “می‌دانید مردم ما را چه می‌نامند؟ حزب تند و زننده. در سال‌های اخیر تعدادی از سیاست‌مداران رفتار شرم‌آوری داشته‌اند و سپس با تلاش برای فرار از مسئولیت، تخلفات خود را افزایش داده‌اند. همه ما می‌دانیم آن‌ها چه کسانی هستند. بیایید با آن روبرو شویم، برخی از آن‌ها روی این سکو ایستاده‌اند.

او برخی از همکاران خود را متهم کرد که سعی می‌کنند «با اهریمن سازی اقلیت‌ها سرمایه سیاسی به دست آورند». او افزود: در آخرین انتخابات عمومی، 38 نماینده جدید حزب محافظه کار انتخاب شدند. از کل آن، فقط یکی زن بود و هیچ یک از اقلیت‌های قومی در آن به چشم نمی‌خورد. آیا این عادلانه است؟

در سال 2003، پس از انتخاب مایکل هوارد به عنوان رهبر حزب محافظه کار و رهبر اپوزیسیون در نوامبر همان سال، می به عنوان وزیر بخش حمل و نقل و محیط زیست منصوب شد.

در ژوئن 2004، او به سمت وزیر امور خارجه درآمد. پس از انتخابات عمومی سال 2005، او همچنین به عنوان وزیر امور خارجه در بخش فرهنگ، رسانه و ورزش منصوب شد. پس از این‌که دیوید کامرون به رهبری رسید، می را به عنوان رهبر مجلس عوام در دسامبر 2005 و به عنوان وزیر زنان و برابری در جولای 2007 منصوب کرد. 

در 6 مه 2010، می با اکثریت رای – حدود 60 درصد آرا، مجدداً به عنوان نماینده مجلس میدنهد انتخاب شد. 

تصدی ترزا می به عنوان وزیر کشور

در سال 2010، زمانی که او از سوی نخست وزیر دیوید کامرون به عنوان وزیر کشور و وزیر زنان و برابری‌ به منصوب شد، چهارمین زنی بود که یکی از مناصب بزرگ دولتی بریتانیا را پس از مارگارت تاچر ( نخست وزیر ) بر عهده داشت. او به عنوان وزیر کشور، عضو شورای امنیت ملی نیز بود. البته انتصاب می به عنوان وزیر کشور تا حدودی غیرمنتظره بود.

اولین حضور او به عنوان وزیر کشور شامل لغو چندین مورد از اقدامات قبلی دولت کارگر در مورد جمع آوری داده‌ها و نظارت در انگلستان و ولز بود. او از طریق یک لایحه دولتی که به قانون اسناد هویتی 2010 تبدیل شد، طرح کارت شناسایی ملی و پایگاه داده دولت کارگری را لغو کرد و اصلاح مقررات مربوط به نگهداری نمونه‌های DNA برای مظنونان را انجام داد.

در ژوئن 2010، او با تیراندازی در کامبریا با اولین حادثه مهم امنیت ملی خود به عنوان وزیر کشور روبرو شد. او اولین سخنرانی مهم خود را در مجلس عوام به عنوان وزیر کشور در بیانیه‌ای در مورد این حادثه ایراد کرد. همچنین در ژوئن 2010، واعظ مسلمان هندی ذاکر نایک را از ورود به بریتانیا ممنوع کرد.

به گزارش دیلی تلگراف، یکی از مقامات وزارت کشور که با این تصمیم مخالف بود، تعلیق شد. در اواخر ژوئن 2010، او برنامه‌هایی را برای محدودیت موقت ویزای بریتانیا برای مهاجران غیر اتحادیه اروپا اعلام کرد. 

ترزا می همچنین از قانونی به نام منشور اسنوپر حمایت می‌کرد که ارائه‌دهندگان خدمات اینترنت و تلفن همراه را ملزم می‌کرد تا سوابق استفاده از اینترنت، تماس‌های صوتی، پیام‌ها و ایمیل‌ها را تا یک سال در صورتی که پلیس درخواست دسترسی به سوابق را در حین تحقیق در مورد جنایت کند، نگه دارند. 

مواضع سیاسی ترزا می

تصویر عمومی می از زمانی که به عنوان یک سیاست‌مدار پیشرو مطرح شد، افکار رسانه‌ها را به ویژه از سوی برخی مطبوعات راست‌گرای سنت‌گرا مخدوش کرده است. آن پرکینز از روزنامه گاردین در اظهار نظر در مورد اولین حضور می به عنوان وزیر کشور، گفت که “او دست نشانده هیچ کس نخواهد بود”، در حالی‌که کریستینا اودون از روزنامه دیلی تلگراف پیش بینی کرد که او “ستاره در حال ظهور” دولت ائتلافی است. 

فایننشال تایمز با توصیف او به عنوان یک محافظه‌کار لیبرال، می را با آنگلا مرکل، صدراعظم آلمان مقایسه کرد و وی را «سیاستمداری غیرایدئولوژیک با رگه‌های بی‌رحمانه‌» توصیف کرد. برعکس، در ایندیپندنت، ربکا گلاور از واحد تحقیقات نوآوری سیاست، می را در مقابل بوریس جانسون قرار داد و مدعی شد که او “به شدت محافظه‌کارتر، ضد مهاجرت، و منزوی‌تر از او است”.

پس از نخست‌وزیر شدن او، در اولین سخنرانی خودگفت: دولتی که من رهبری می‌کنم نه بر اساس منافع افراد ممتاز، بلکه توسط شما هدایت می‌شود. ما هر کاری که بتوانیم انجام خواهیم داد تا کنترل بیشتری بر زندگی‌تان به شما بدهیم. وقتی قوانین جدیدی را تصویب کنیم، نه به سخنان قدرتمندان، بلکه به شما گوش خواهیم داد. وقتی نوبت به مالیات می‌رسد، نه ثروتمندان، بلکه شما را در اولویت قرار خواهیم داد.

سیاست خارجی 

در سال 2003، ترزا می به حمله به عراق رای مثبت داد. همچنین در سال 2013 به مداخله نظامی بریتانیا در جنگ داخلی سوریه رای داد.

سیاست‌مداران و فعالان حقوق بشر از دولت ترزا می‌خواستند که علیه حفظ عضویت عربستان سعودی در شورای حقوق بشر سازمان ملل رای دهد. اما او از فروش اسلحه به عربستان سعودی دفاع کرد و اظهار داشت که روابط نزدیک با این کشور “مردم را در خیابان‌های بریتانیا ایمن نگه می‌دارد”. 

سیاست اقتصادی

در سال 2015، زمانی که ترزا می وزیر کشور بود، کاهش 18 درصدی بودجه در نیروی پلیس با از دست دادن حدود 20000 افسر پلیس اتفاق افتاد. قبل از بمب گذاری منچستر آرنا و پس از حملات پاریس، یک افسر ارشد پلیس منچستر به او هشدار داده بود که کاهش نیرو و پلیس محلی خطر حملات تروریستی در شهر را به دلیل کمبود منابع برای انجام اقدامات اطلاعاتی و ضد تروریستی در پی دارد.

دولت او در سال 2016 شرکت‌ها را مجبور ‌کرد تا تفاوت بین حقوقی که مدیران اجرایی‌شان دریافت می‌کنند و حقوق کارگران عادی‌شان را فاش کنند. 

در سال 2019 مقررات جدیدی برای شرکت‌ها با بیش از 250 کارمند به اجرا در آمد تا سالانه نسبت دستمزد مدیرعامل خود را با دستمزد کارمندان منتشرکنند.

فعالیت‌های بعد از نخست وزیری 

می پس از نخست وزیری نماینده مجلس باقی ماند تا تمام وقت خود را به حوزه انتخابیه خود در مینهد، برکشایر اختصاص دهد.

در انتخابات عمومی 2019 او مجدداً به عنوان نماینده حوزه انتخابیه منصوب شد.

در 30 سپتامبر 2019، می در جشنواره ادبی هنلی در آکسفوردشایر فاش کرد که “به نوشتن یک کتاب فکر می کند” و گفت: “به من پیشنهاد شده است که در مورد افرادی که در رویدادهای مهم نقش دارند بنویسم تا مورخان بتوانند به گذشته نگاه کنند.

و ببینید کسانی که در مرکز حوادث بودند به چه فکر می‌کردند، و چطور تصمیم می‌گرفتند».

هنگام مصاحبه، او اعتراف کرد که خاطرات دیوید کامرون را نخوانده است. او همچنین گفت که از حرفه سیاسی خود پشیمان نیست.

از ترزا می به عنوان یک نامزد احتمالی برای جانشینی ینس استولتنبرگ دبیر کل ناتو پس از بازنشستگی وی در سال 2023 نام برده شده است. 

دروان پر فراز و نشیب ترزا

ترزامی یکی از مهم ترین مهره‌های سیاسی انگلستان در تدوین سیاست های کلی این کشور بود و از نفوذ زیادی در میان حزب محافظه کار برخوردار بود.

وزارت کشور انگلستان یکی از مهم ترین وزارت خانه های دولت است و اغلب وزرایی که به وزارت کشور می روند پس از یکسال از ادامه فعالیت در این وزارت خانه انصراف می دهند اما می در دوران نخست وزیر دیوید کامرون ۶ سال وزیر کشور بود که این در تاریخ انگلستان بی سابقه است.

خصوصیت های رفتار ترزامی به عنوان یک فمنیسم تمام عیار موجب شد تا گروهی را که متشکل از زنان حزب محافظه کار بود تشکیل دهد و در آن برای حل مشکلات سیاسی چاره اندیشی کند.

اغلب سیاستمداران انگلستان وی را فردی سخت کوش می دانند.

بدون شک ترزا دوران پر فراز و نشیبی را در دوران فعالیت خود پشت سر گذاشت اما حتی مخالفانش نیز او را یک زن قدرتمند، سختگیر و سختکوش می دانند که در دنیای به شدت مردانه سیاست توانست جایگاهی مهم را برای خود به دست آورد.